Karin's challenge for War Child Jan 2020

Karin Koekkoek

Raised

3,490
116% reached of my target amount €3,000
Closed You can't donate anymore

Engelisch below

Een win-win situatie: een sportieve uitdaging voor mezelf in combinatie met fondsenwerving voor War Child!

Door de Kilimanjaro (5895 meter hoog) in Tanzania te beklimmen wil ik aandacht vragen voor War Child en minimaal 2400 euro ophalen. Dit is een mooie uitdaging voor de komende 9 maanden. Ik heb zelf geen kinderen, maar wil wel graag bijdragen aan een gezonde, sociale en leefbare toekomst. The Kili-challenge is hier een mooie gelegenheid voor.

War Child is een organisatie die zich inzet voor kinderen in conflictgebieden, waar kinderen leiden aan de gevolgen van oorlogen. Ik ben in de gelukkige omstandigheden opgegroeid zonder oorlog of conflicten en heb een mooie en goede opleiding kunnen volgen, waardoor ik een goede toekomst voor ogen heb. Helaas zijn er op dit moment 32 miljoen kinderen op aarde die opgroeien in conflict- of oorlogsgebieden en in het ergste geval zonder hun familie...

Eén van de gevolgen van oorlog is, dat kinderen niet naar school kunnen, omdat het niet veilig is, er geen leraren zijn, de kinderen zorgen voor hun broertjes en zusjes (omdat ouders zijn overleden) of omdat ze leiden aan psychische problemen.

Zonder een veilige, liefdevolle omgeving en onderwijs, is het erg moeilijk om te overleven in de toekomst. 'Can't wait to learn' is één van de vele projecten dat ondersteund zal worden door de financiële bijdrage die ik en mijn mede-klimmers gaan bijdragen. Dit project zal worden uitgevoerd in Syrië, Zuid-Soedan, Soedan en Irak. Meer info over Can't wait to learn vind je hier: https://www.youtube.com/watch?v=q08aLFDRK6E

Ik ben erg trots op het werk dat War Child mogelijk maakt. Helaas kan ik niet zelf de werkgebieden bezoeken waar ze actief zijn, omdat het daar niet veilig is. Ik hoop ooit zelf ter plekke mijn kennis en kunde in te kunnen zetten, maar voor nu wil ik zoveel mogelijk geld inzamelen.

Voor maar 98 euro kan 1 kind 1 jaar lang ondersteund worden. Wil je mij helpen om 1 klas met 24 kinderen 1 jaar lang naar school te laten gaan??

Alvast heeel veeel dank!!

Liefs Karin

Ps. Wil je meer info over War Child? https://www.warchild.nl

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

This is a win win challenge: a sportive challenge for myself in comibnation with fundraising for War Child!

By climbing the Kilimanjaro (5895 meters) in Tazania, I want to call attention for War Child and raise at least 2400 euros. This will be a nice challenge to work on the next 9 mounths. I don't have children my self, but I want to contribute to a healthy and social future. The Kili-Challenge is a nice opportunity that supports this.

War Child is an organization that supports children that suffer from the consequences of war. I was lucky to grow up in an environment without war and had the opportunity to follow good education, which I benefit from everyday. Unfortunately nowadays 32 million children world wide don't grow up in a save evironment and in worse case scenario they will grow up withou their family....

One of the consequences of war is that children aren't able to go to school, because it's not save to go to school,  because there are no teachers, because the children have to take care for their siblings (because their parents died) or because they are mentally broken. 

Without a save, lovingly environment and education, it's hard to have a change to survive in the future. 'Can't wait to learn' is one of the many projects that will be supported from the money me and my fellow climbers will collect. This project will be executed in Syria, South-Sudan, Sudan and Iraq. More information about Can't wait to learn you can find here: https://www.youtube.com/watch?v=q08aLFDRK6E

I'm very proud of the work War Child supports. Unfortunately I can't visit the areas where they work, because it's not save. I once hope to contribute at site myself with my knowledge and experience... But for now, I hope to collect as much money as possible.

For only 98 euros, 1 child can be suported for 1 year. Will you help me collection the money for 1 class room of 24 children for 1 year of education??

Thanks soooooo much!!

Love Karin  

Ps. More information about War Child? https://www.warchild.nl

 

 


View all

Kilichallenge 11-17 jan 2020

27-01-2020 | 22:00 Hour
Dag 1: Start vanuit de Kigongoni lodge in Aruscha waar we nu 2 nachten hebben geslapen. We worden opgehaald met 2 bussen en moeten om 8 uur paraat staan. Een Afrikaans kwartiertje later rijden we in ca. 3 uur naar Machame gate (1700 m), met nog een tussenstop onderweg voor water. Tijdens deze rit zien we voornamelijk akkerland wat ook gelijk de eerste klimaatzone is van Kilimanjaro National Park (800-1800 m). Vanwege het warme en vochtige klimaat met vulkaan als bodem, is dit land een prima plek om voedsel te verbouwen: aardappels, cassave, mais, appels, bananen, koffie…. Na aankomst bij Machame gate, zijn we al gelijk bij klimaat zone 2 aangekomen: Regenwoud (1800 -2800 m): Een hele groene zone waar we kameleons en veel vlinders zien. Daarnaast horen we veel vogels en krekels. Nadat we de bus zijn uitgestapt en iedereen door de inschrijvingsprocedure is gekomen en nog de laatste instructies van Luc hebben ontvangen voor het instellen van rugtas en wandelstokken, starten we om 12 uur met de wandeling. Als we  letterlijk net pas 1 stap voorbij de gate hadden gezet, begint het te regenen. Na wat twijfel, want wij NL’ers zijn wel wat gewend, toch maar onze regenjas tevoorschijn gehaald. JT, de Afrikaanse hoofdgids raadt ons aan om toch ook maar de regenbroek tevoorschijn te halen, want hij verwacht nog wel wat meer dan deze eerste druppels. Hij krijgt gelijk en na 2 uur lang non stop regenen, kunnen we eindelijk langzaam wat natte onderdelen van onze huid verwijderen. Elk regenpak is geslaagd na een douchetest thuis van 10 min om te checken of deze waterdicht is, maar na 2 uur non stop jungle douche blijft er weinig droge kleding over… Gelukkig is het nog 3-4 uur wandelen naar ons 1ste kamp, zodat we onderweg nog een beetje kunnen drogen, voor zover dat gaat in de jungle. Koud is het in ieder geval niet. En het is nog licht (en droog !!) als we om 18 uur aan komen in Machame camp (2835 m). Helaas is nog niet voor gelijk z’n duffel (tas van max 15 kg die door porter gedragen wordt) beschikbaar. Het blijkt dat we eerder dan gepland zijn vertrokken, dus er was wat stress bij de porters om het kamp op tijd klaar te hebben. Meestal duurt het inschrijven bij de gate wat langer, maar bij ons verliep dit vrij soepel door de goede voorbereiding van Marcel die een lijst met paspoortnrs van te voren al had uitgedraaid. Nadat ook mijn duffel is aan gekomen, kan ik droge kleren aantrekken, want mijn rugzak, waar nog een setje kleding in zit, is al gelijk doorweekt. Mede door het feit dat ik vandaag de eer heb gehad om de WarChild te dragen, die lekker veel water absorbeerde. Nadat Lilian en ik onze tent hebben ingericht, verschijn ik in dikke donsjas in de eettent, waar ik ietwat gek word aangekeken door mijn mede-challengers, die er behaaglijk bij zitten in een dun fleecetruitje. De dikke dons is bedoeld voor de topnacht, maar ik heb nu al uitgevonden dat deze gelijk warm is, in tegenstelling tot de rest van de kleding die je nog eerst moeten opwarmen, voordat je het warm krijgt. Ik ben dan ook de rest van de week behoorlijk onafscheidelijk van de dikke donsjas als ik niet hoef te wandelen. Als verlate snack nog eerst thee/koffie/choco met zoute popkorn. Daarna heerlijke soep, snel gevolgd door kibbeling, rijst, soort van spinazie met als toetje gemengd vers fruit. Na het meten van de saturatie voor een wetenschappelijk onderzoek naar hoogteziekte, rollen we onze tent in. Gisteren ook op dag 0 de baseline meting gedaan en inmiddels in mijn zuurstofgehalte 3% gezakt naar 95%. Gelukkig voel ik me wel beter nu dan voor het eten. Dag 2: We worden om 6.30 uur gewekt met een kopje thee op bed: heerlijk om de bittere Diamoxpil mee weg te spoelen. Omdat we een halve pil nemen  per keer (’s ochtends én ’s middags), plakt deze gelijk al aan je tong en gehemelte. Thee smaakt op zo’n moment beter dan water. We worden ook gevraagd of we ‘washi washi’ water willen. Dit ritueel herhaalt zich elke ochtend (behalve op het hoogste kamp, maar daar denken we nog maar even niet aan….) Nadat we rustig aan wakker worden, (volgens Marcel hebben we daar alle tijd voor), komen we onze tent uit, waar blijkt dat bijna alle kampbewoners al hun spullen al hebben ingepakt. Als de wiedeweerga duiken Lilian en ik onze tent in om alles aan kant te maken. En dan hadden we vandaag nog een uur de tijd….vanaf morgen is dat nog maar 45 min! Ik grijp m’n kans om nog wat van mijn natte kleding te laten drogen in de zon tijdens het ontbijt. Leuk zo’n kamp in de jungle, maar met veel bomen komt er weinig zonlicht op een waslijn…. Na een heerlijk ontbijt met fruit, pap, omelet met bacon en pannenkoeken, is mijn kleding niet echt droger geworden en gaat het dus weer nat de tas in. JT stelt zijn team van The African Walking Company voor met 11 assistent gidsen, hoofdkok, assistent kok, 13 helping porters (dragers met extra taak) en 56 ordinary porters (dragers). Daarnaast vullen wij met 21 Kilichallengers, Marcel (NLse gids) en Luc (assistent gids), de hele ploeg aan tot 107 mensen…. Wij doen ook ons voorstelrondje en vervolgens knoop ik de WarChild vlag aan de rugtas van Ruud die een transformatie in positieve zin heeft doorgemaakt. Hij kwam gisteren als een vadoek aan in het kamp en is inmiddels weer ‘de man’. Om 9 uur starten we met de wandeling, later gevolgd door de dragers. Zij starten later, want zij moeten eerst het kamp weer klaarmaken voor vertrek (lees: tenten afbreken, wc’s legen, ontbijt opruimen en duffels in waterdichte zakken verpakken), maar als snel worden we, vaak in sneltreinvaart, ingehaald door de crew, ongelofelijk! We komen al snel aan in een andere klimaatzone: Heide landschap (2800 – 4000m): minder bomen en lager. Soms helemaal geen bomen en wat struikgewas. Na de eerste pauze nemen ik en Erna een wat langzamer tempo aan. Ik voel me beetje duffig en Erna heeft ook behoefte aan wat meer rust. Nu wordt er in de groep nog volop gekletst en gezongen. Ben benieuwd hoe dat hoger op de berg zal zijn…. Ondertussen lopen we door een mistig Shira Plateau met uitzicht op het regenwoud achter ons. Prachtig hier. De reuzen Lobelia’s maken hier het landschap helemaal compleet. Ze komen alleen hier in deze regio voor. Als we bij de bergpas aankomen, staat de rest van de groep op het punt om weer te vertrekken. Als we net zitten, wordt er een heerlijke warme soep tevoorschijn getoverd uit de rugtas van Happines J Innocent en JT vergezellen onze lunch en het smaakt heerlijk! Onder het genot van wat geluiden en bewegende beelden van enorme raven met witte kraag. De route vervolgd onder het genot van mossen die prachtig in de bomen wapperen. We komen nog een kameleon tegen en een gestreepte gras muis. Net een uurtje voordat we in Shira camp (3800 m) aankomen, begint het te regenen. Om 15 uur zijn we in het kamp. De rest verwelkomt ons met een voorverwarmde eettent, waar ik mijn doorgestoken handen warm aan een heerlijke mok thee. De groep is nog net droog aangekomen. We richten onze tent in en helaas is de zonsondergang over Mount Meru behoorlijk grauw en niet echt de moeite waard… Om 19 uur wordt het diner geserveerd: soep, spaghetti, kip, gebakken groente, geraspte kaas en fruit toe. Weer rond en gezond gaan slapen. Saturatie is gezakt naar 92%. Na wat extra zuurstofinname (lees: slappe lach met Lilian over de nachtkleding), gaan we slapen. Na een uur heb ik het nog steeds koud en voeg ik meer lagen toe. Het helpt ook niet echt dat onze tent met de voeten bergafwaarts gesitueerd is… Het duurt een hele tijd voordat ik mijn koude kleding zelf heb opgewarmd en dit het gewenste effect geeft…. Dag 3: Mijn dag begon al vroeg met hoofdpijn. Hoort erbij, maar fijn is anders. Bij het ontbijt hebben meerdere mensen ‘last’ gehad van het happen naar adem en bonzend hart. Volgens Marcel is dit normaal en komt dit door de eerste nacht op hoogte. Vandaag wordt een pittige dag, want we gaan stijgen naar 4600 meter. Als snel na de start moeten de regenpakken tevoorschijn worden gehaald. Het koelt ook behoorlijk af onderweg naar boven en ik trek nog een laagje extra aan onder mijn regenjas en ik voeg handschoenen toe. De fitheid neemt zeker niet toe… Als we onderweg een drager van een andere groep knullig in een plas water gelegd zien worden, snelt gelukkig Marcel direct toe om hulp te bieden met een grote warmtefolie. Dit relativeert je eigen ongemakken weer. Al begin ik mezelf toch een beetje af te vragen waarom ik dit ook al weer zo graag wilde doen. Denkend aan de kinderen die geen keus hebben in oorlogsgebieden, doen mijn eigen kleine ongemakken er niet toe. Ondertussen rennen er hulptroepen naar beneden om de onderkoelde drager met zuurstof af te voeren bergafwaarts. Dit heeft toch behoorlijke impact. Het beste wat we kunnen doen, is doorlopen. Hoe langer we er over doen naar boven, hoe langer het duurt voordat we weer naar beneden kunnen, praat ik mezelf voort. Bijna bij Lava Tower (4600 m) aangekomen, gaat het sneeuwen. Blij dat ik het hoogste punt van vandaag gehaald heb, plof ik neer op een stoeltje in de eettent die inmiddels al weer is opgezet voor ons. Ondertussen wordt er hard gewerkt aan een warme lunch. Die lunch kan me gestolen worden, maar ik besluit toch wat soep te eten. Dit smaakt echter naar meer. Ook nog maar een paar happen spaghetti met groente naar binnen te werken… “Is goed voor je” hoor ik mijn omgeving zeggen. Omdat we hier 1,5 uur moeten blijven voor acclimatisatie, ga ik toch ook nog maar even buiten kijken als de zon gaat schijnen. In de tent heb ik het ook wel gehad. Jacintha en Ruud zitten in zombie-modus voor hun uit te staren. Ik had nog niet bewust de buitenomgeving in me opgenomen, maar dat is zeer de moeite waard. Een massief blok gesteente dat ineens in de omgeving lijkt gestort met aan de overkant een want met sneeuw is prachtig! Gelukkig klaart het weer een beetje op en met wat zonnestralen is het weer heel erg aangenaam.  Als we terug lopen lijkt mijn maag niet helemaal mee te werken en besluit ik me maar aan te passen om mijn maag, omdat ik het idee heb dat andersom er niet in zit. Nadat m’n maag  geleegd is, voel ik me als herboren en ‘dans’ ik samen met JT naar beneden waar een prachtige vallei met reuzen Lobelia’s de ingang van Barranco camp (3950 m) aankondigt. Blij in het kamp te zijn heb ik medelijden met Erna die nog onderweg is en weer haar regenpak tevoorschijn moet halen. Er wacht weer popcorn en thee op me…. Ik besluit toch maar wat popcorn te nemen om m’n maag te testen. Deze lijkt stabieler dan hij voelt. Gelukkig is het nog licht! Ik zou dolgraag even een berichtje naar huis sturen, maar een tochtje naar ‘telephone rock’ zie ik toch niet zitten. Gelukkig hebben anderen al iets naar de thuisblijvers app doorgestuurd. Het wordt al snel mistig en donker, dus probeer ik even een powernap te doen, nadat ik mijn bedje heb weten tevoorschijn te halen. Om 20 uur wordt het diner geserveerd en eet ik wat rijst met groente. De gefrituurde kippenpoten laat ik even voor wat het is. Na overleg met Marcel, mag ik 2 paracetamol nemen als ik me niet meer misselijk voel. Ondanks de kou is het heerlijk dat er even geen stampende kaboutertjes in m’n hoofd aanwezig zijn sinds 3 dagen. Toch grappig dat de saturatie niet verder is gezakt. Zelfs nog 1% gestegen, voor zover dit nauwkeurig is. Bij velen is de saturatie iets gestegen. Volgens Marcel is dit het effect van de acclimatisatie… Dag 4: Ondanks de verdoofde kabouters, bijna niet geslapen door de kou vannacht. Onze tent was in de lengte bergafwaarts gepositioneerd, telkens krijg je het gevoel dat je naar beneden rolt. Maar goed, we wisten van te voren dat we niet in een 4 sterren hotel zouden slapen. Het is wel een prachtige dag: de zon schijnt en de omgeving ziet er in eens heel anders uit dan gisteravond: uitzicht over Moshi (stad met 2 millioen inwoners), Barranco wall en de reuzen Lobelia’s en een hele club Kilichallengers die aan het yoga'en zijn..... Normaar gesproken had in aangesloten, maar lijkt me goed om het bij 'pole pole' (Swahili voor 'langzaam langzaam') te houden voorlopig. De planning was om te starten om 8 uur met de wandeling, maar omdat er op dit punt van de route meerdere routes samen zijn gekomen en iedereen over de 300 meter hoge Barranco wall moet, is het erg druk op de helling. Wel mooi gezicht, maar niet handig om nu te starten met de hele bubs..... Marcel en JT schorten de start een half uurtje op en om de tijd te vullen, trakteert de crew ons op een prachtig concert met o.a. de Klimanjaro Song! Inmiddels kennen zij deze song ook uit ons hoofd en zingen we uit volle borst mee:                                                                          Jambo                                                                     Jambo Bwana                                                                       Habari Gani                                                                       Inzuri sana                                                                          Wageni                                                                    Mwakari bishwa                                                                         Kilimanjaro                                                                     Hakuna matata  Als wij daarna ‘Het hondje van de buren’ zingen met bijbehorende dans, is iedereen blij dat de Afrikanen het van ons overnemen, zodat wij even kunnen uithijgen en op adem kunnen komen. 1 liedje zingen is al topsport op deze hoogte. Ondanks de weinige uurtjes slaap, voel ik me voor het eerst fit.  De gidsen hebben nagedacht over een volgorde van ons en we komen opdraven op de juiste plek als we onze naam horen. Het is belangrijk dat er niet te veel opstopping ontstaat en de groep bij elkaar blijft. Ik en Lilian staan voorin. Dimitri als laatste om achteropkomende groepen op afstand te houden. De Barranco wall is goed te doen en veel minder heftig dan voorgesteld. We gaan goed en de hele groep loopt bij elkaar op Erna na. Als we weer afdalen komen we weer in heidelandschap terecht dat over gaat in een rotsachtige savanne, prachtig!! Bij de afdaling loop ik samen met gids Frank en hij verteld me dat om gids te worden, je eerst een aantal jaren drager moet zijn geweest. Daarna moet je een 3 maanden durende training doen, waarin een vast onderdeel is opgenomen dat je in 2 dagen naar de top moet kunnen lopen. Dit om te checken hoe fit je bent. Elke 5 jaar moeten alle gidsen een 3 weken durende bijscholingscursus volgen. Ook verteld hij me dat de meesten van de crew, net als hij, verblijven in Arusha als ze vrij zijn. Alleen als ze voor langere tijd vrij zijn, gaan ze naar hun gezin/familie. Zwaar bestaan en diep respect voor de mensen die er voor zorgen dat veel Europeanen hun droom kunnen verwezenlijken… We pauzeren even voordat de laatste klim van vandaag wordt ingezet. Lilian, Jochem en Claudia blijken vlak achter mij te lopen en we gaan na de break samen verder. Op de top ligt ons volgende kamp: Karanga Camp (4000 m). Als we dragers met gele tonnen naar beneden zien lopen vanaf het kamp, vragen we ons af wat ze gaan doen. Frank verteld ons dat ze water voor ons gaan halen bij de rivier: 20 min naar beneden en 30 min weer terug omhoog met water. Als we raven zien, weten we dat het kamp dichtbij is. Guido, drager van mijn duffel waar ik vanmorgen kennis mee heb gemaakt, komt me tegemoet lopen en wil mijn rugtas overnemen. Ik vind dat ik prima zelf prima mijn rugtas kan dragen, maar hij lacht en laat duidelijk blijken dat ‘nee zeggen’ geen optie is. Hij spreekt geen Engels en ik laat het maar gebeuren. We maken samen een foto in het kamp bij het officiële bord en voor de 2de keer vandaag voel ik dat hij ijskoude handen heeft. Ik loop gelijk naar de eettent waar weer heerlijk voor ons gezorgd wordt: preisoep, huisgemaakte frietjes met mayo, gebakken ui met vlees (uit blik), groente salade met daarnaast nog cake en brood. Vandaag zit alles mee en het smaakt me heerlijk. Daarna slaap ik nog een uurtje en verzorg ik mijn tentbuddy Lilian die kabouters in haar darmen lijkt te hebben opgelopen…. Voordat ik om 18.30 uur (weer) naar de eettent vertrek, leg ik alvast een warmtepad in mijn slaapzak. Ben klaar met de kou en  hoop dat mijn net warmgemaakt slaapzak een beetje blijf hangen. Ik besluit om 1 van mijn 3 warmtepads te gebruiken in de hoop dat ik hier later geen spijt van ga krijgen. Ondanks dat we pas net geluncht hebben, smaakt het avondeten ook weer prima: preisoep, rijst, ‘spinazie’ en gehaktsaus. Het toetje, avocado, laat ik even voor wat het is. Het verbaast met niet dat de saturatie verder gezakt is naar 91%, maar dit is nog steeds in lijn met de meeste anderen. We zitten op koers en dat is goed. Als we de eettent verlaten, worden we getrakteerd op een prachtige sterrenhemel! Toch een soort van openlucht multisterrenhotel! Dag 5: Vandaag is een korte wandeldag, want we gaan ons nu opmaken voor de ‘topnacht’. We lopen in ca. 4 uur naar Barafu Camp (4650 m). We oefenen weer met lopen in een lijn, die we morgennacht aanhouden. Er is geen begroeiing meer op dit stuk, soort van rotswoestijn.  Eenmaal aangekomen in het kamp maken we een groepsfoto bij het bord en na een korte pauze gaan we gelijk door naar boven om nog even bij een hogere hoogte te acclimatiseren. Mijn hoofd heeft daar zo z’n bedenkingen over en na een check bij Marcel en Luc ga ik toch mee. Het is maar ca. 1,5 uur in totaal. Rond de 4900 meter hebben we een break waar we 20 minuten moeten blijven. Doordat we langer op 1 plek blijven, gebruik je alle zuurstofmoleculen rondom je, wat een signaal voor je lichaam is om meer rode bloedcellen aan te maken, of zoals ik geleerd heb bij medische biochemie: je hersenen sturen een signaal naar je bijnieren om EPO aan te maken. Ik vraag me serieus af of mijn hersenen op dit moment nog kunnen functioneren….wel voor de feestvierende kabouters, maar aansturen daar heb ik zeer m’n twijfels over. Ik gebruik de pauze dan ook vooral om zo min mogelijk zuurstof te verbruiken en sluit mezelf op in de zombie-stand. Godzijdank komt na iets wat een eeuwigheid lijkt te duren, het signaal dat we terug mogen naar beneden. Afdalen is niet mijn favoriete onderdeel, maar nu ben ik er blij mee, al zijn de grote rotsblokken nog wel een puntje van aandacht…. Terug in het kamp krijgen we lunch en om 18 uur weer spaghetti als avondeten. Na het eten schrikt iedereen een beetje van de saturatiewaarden: die van mij is nu flink gezakt naar 84%, maar volgens gids Marcel is dit nog ok. Saturatie alleen zegt niets over hoogteziekte is zijn mededeling… Harstslag gaat wel lekker omhoog en stijgt met stip naar 90 (komende van 67). Ik besluit maar om me daar geen zorgen over te maken. Kost alleen maar zuurstof en dat is er niet zoveel. We duiken onze tenten in om 19 uur om nog wat uurtjes slaap te kunnen pakken. De warmtepad werkt goed, ik krijg gelijk warme voeten, al lukt slapen niet echt. Ik denk dat er een uurtje slaap in zit als we om 23 uur gewekt worden. Dag 6: Ik probeer voor mezelf even een strategisch plan op te stellen, want er moet in 1 uur tijd veel gebeuren: eerst even snel plassen zit er in mijn hoofd, maar in dit kamp is plassen al veel gevraagd: eerst bergschoenen aan, vervolgens struikelvrij over rotsblokken naar beneden bij de toilet zien te komen en ook weer omhoog naar de tent. Daar moet je dan echt even op adem komen, voordat je nog iets verder omhoog moet naar de eettent. Dit kamp staat door de rotsformatie redelijk verticaal, dus iedereen komt hijgend aan bij het ontbijt. Dit kamp is overigens wel een van de meest vervuilde: overal liggen batterijen, medicijnstrips, warmtepads, glas, WC-papier (terwijl je bij dit kamp niet mag wildplassen i.v.m. losliggende rotsstenen), kledingstukken…. Het valt me op hoe hoger we komen, hoe viezer de kampen worden. De beperkte energie wint het van het fatsoen zo te zien. Marcel laat me ook weten dat het een beetje afhankelijk is van de beheerder. Ik ben blij dat wij geld hebben ingezameld om 2 extra porters te sponsoren die mee omhoog gaan naar de top om afval op te ruimen, want daar schijnt het nog veel erger te zijn met afval. En helaas blijkt hij gelijk te hebben. En dat terwijl er 2x per jaar een ploeg de berg op gaat om afval op te ruimen…. Als ontbijt zijn er voor iedereen 2 pannenkoeken en pap. Met moeite werk ik 1 pannenkoek met suiker naar binnen, omdat het verstandig is om te eten volgens Luc. Ik kan geen eten meer zien, maar mijn missie voor nu is geslaagd. De sfeer is een beetje stressy: we moeten in dit uur eten, drinken, plassen, flessen inleveren, tas inpakken, kleding aan. Alles gaat wat langzamer. Het lijkt dat we nog steeds de NL’se tijd aanhouden voor de duur van iets wat onbenullige taakjes lijken, maar elk klein taakje is hier een taak, maar om 00 uur is het dan zo ver. We zijn er klaar voor om naar boven te gaan. Marcel heeft koorts en gaat niet mee naar boven. Hij zwaait ons wel uit. Luc neemt de honneurs waar en doet het heel goed. Hij loopt als een jonge hond heen en weer naar boven en beneden om de groep te monitoren en ik vraag me werkelijk af waar hij de energie vandaan haalt. Maar ook deze gedachten vereisen zuurstof, dus ik focus me op mezelf: ademhalen, focussen op de voeten voor me, blijven lopen en pole pole. Ondanks dat het na verloop van tijd pittiger wordt, is de sfeer magisch: Een bizarre sterrenhemel, aarde donker ondanks een maan die voor 2/3 op ons schijnt. De sterren lijken naar beneden te dansen op de berg in een zigzag slinger van hoofdlampjes waaraan alle groepen bijdragen. Als na 2 uur de gidsen ook nog eens beginnen te zingen om ons wakker te houden, maakt dit alles dat het voelt als een sprookje! Wel is het oppassen geblazen, want als je maar even naar boven kijkt om te genieten, wordt dit gelijk afgestraft. Als een dronken dropje heb je het idee dat je loopt te zwalken en probeer je met man en macht weer je evenwicht onder controle te houden. Elk uur hebben we 5 mintuten pauze en na 3 pauzes merk ik dat ik daar niet meer genoeg aan heb om bij te tanken. Dus ik besluit om achteraan in de rij te gaan lopen en een tandje terug te doen. Ik hoor van Sam dat Jacintha er niet meer bij is. Zij is in het kamp al omgekeerd… Al snel wordt het een beetje een chaos, want er komt een andere groep doorheen gemixt. Ik heb zie niet meer achter wie ik loop, maar gids Straton loopt dicht bij me en die houd ik in de gaten. Ik doe wel een laag uit, want het blijkt toch dat ik te warm gekleed ben. Marcel had gelijk dat het vlak vóór zonsopkomst (tussen 3 en 6 uur) het koudst is. Ik trek niet nog een extra laag aan. Het idee dat ik mijn dikke donsjas nu uit moet doen in de kou is niet heel verleidelijk, dus lopen we gestaag door. Een stukje onder Stella point (de kraterrand op 5756 m) zit ik er even doorheen. De zon komt op, dat is wel heel fijn, maar ik moet even iets langer zitten dan 5 min, want mijn rug doet niet meer zo mee. Ik kom dan ook Anasja en Sjoerd tegen en dat is fijn! Ik had geen idee meer ten opzichte van de rest van de groep waar ik was. Het blijkt dat we achter de groep aan lopen, hoe ver, geen idee. Straton besluit 2 flessen uit mijn tas over te nemen in zijn jaszak. We lopen verder en bereiken Stella Point om 6.40 uur lokale tijd. Ook hier nemen we even een break. Het laatste stuk was behoorlijk stijl. Ik zie hoe het pad verder loopt en het prachtige uitzicht! Het daglicht en de zon geven energie! JT checkt even bij ons hoe het is met de hoofdpijn en zegt tegen me dat als ik nog kan lachen zoals ik nu doe ik zeker nog door kan naar Uhuru Peak. Ik twijfel even, want het voelt als happy hour voor kabouters in m’n hoofd…  Straton neemt nu mijn rugtas in z’n geheel over op z’n buik. Hij stopt zijn handen in zijn zakken en draagt zo de rugtas (hij draagt niet eens handschoenen en gebruikt geen wandelstokken zoals alle gidsen, onvoorstelbaar). We gaan lopen. Bizar om ineens in de sneeuw te staan. Er lopen veel mensen omhoog en we komen ook veel mensen tegen. Het feit dat we de rest van de groep nog niet zijn tegengekomen, zou kunnen betekenen dat ze voor ons lopen. Daar houd ik me aan vast. Omdat we nu veel vlakker lopen en af een toe een stukje omhoog, maar ook weer naar beneden, voelt het bijna niet als stijgen. Ik zie geen top en alleen maar mensen verder weg lopen en ik krijg niet het idee dat we snel de top gaan bereiken. Volgens JT is het dichterbij dan we denken en zijn we er binnen een uur. Hij heeft de telefoon van mij en Anasja en maakt foto’s van ons en het uitzicht, zodat wij ons kunnen focussen op lopen. Uiteindelijk zien we het bord en de rest van de groep!!! Zij gaan snel weer naar beneden. Ik hoor van hen dat Lilian onderweg terug is gegaan. Dat is balen voor haar. We zijn maar iets van 15 min later. Ik regel nog snel de WarChild vlag bij Sam en we maken foto’s. Ik geniet nog even van dit moment. Een lang gekoesterde wens die na 9 maanden van voorbereiding in vervulling is gegaan, bijzonder! We blijven denk ik ongeveer 15 min op de top voordat we weer terug gaan. Als we bijna bij Stella point zijn, komen we Erna tegen. We roepen dat ze er bijna is, maar bij Stella point komen we haar weer tegen en zijn we erg verbaasd. JT heeft haar afgeraden om verder te gaan. Omdat de zon op de sneeuw schijnt en het ca -20 graden vriest, is het pad 1 grote ijsbaan geworden. Het valt me pas op dat we Sjoerd missen… Hij schijnt na een val net iets voorbij Stella point terug te zijn gegaan. Anasja en Erna gaan alvast lopen naar beneden, maar ik wil graag wat eten en drinken en nog even genieten van het uitzicht. Ondanks dat de thee suiker bevat, drink ik deze helemaal leeg. Fijn om even in de zon hier te genieten. Ook wil ik inmiddels wel wat eten. Ik neem zelf mijn rugtas weer terug en start samen met Straton de afdaling. Deze is erg stijl en bestaat uit alleen maar puin. Niet dezelfde weg terug dus. Onderweg zie ik Erna door Henri en een drager door het puin naar beneden gesleept worden, het ziet er niet bepaald prettig uit. Later blijkt dat 1 van haar knieën 2 keer is omgeklapt…. Het lijkt alsof er geen einde komt aan de grindhelling en ik las regelmatig pauzes in om een beetje bij te tanken met drinken en eten. Waar ik 11 uur geleden geen eten meer kon zien, gaat het er nu prima in. Het uitzicht is ook prachtig. Nu met daglicht is het bijzonder om te zien wat we vannacht niet hebben kunnen zien. In de verte kunnen we ons kamp zien en net op dat moment staat Guido in eens voor m’n neus om m’n tas weer over te nemen. Ik weet dat tegensputteren niet werkt en geef hem mijn tas. Hij heeft weer ijskoude handen….. Om 11.35 uur ben ik terug in het kamp. Jacintha vangt mij op en ik kan even m’n verhaal bij haar doen en ik krijg heerlijke thee (zonder suiker) van haar. Zij doet ook even haar verhaal. Ze up-date ook over de situatie van Marcel: hij is samen met Innocent, die vroeg terug kwam met Lilian, helemaal afgedaald naar beneden waar hij opgehaald zou worden met een auto en naar Arusha gebracht zou worden. Luc ligt even te rusten, dus zij neemt de honneurs waar. Ook ik besluit om even te gaan liggen in de tent. Lilian ligt ook te rusten en we doen even verhaal bij elkaar. Ze baalt dat ze het niet gehaald heeft. Het voelt heel dubbel, omdat ik euforisch ben en anderen me terug zien en we felicitaties uitwisselen…. Omdat de zon op de tent staat te branden lukt het me niet langer dan een uur om te slapen. Ik hobbel wat rond in het kamp en bereid m’n uitrusting alvast voor op de afdaling straks. Ook beloof ik mezelf 2 paracetamol als de hoofdpijn straks na de verdere afdaling nog aanwezig is. Na een warme lunch waar ik flink eet van de huisgemaakte frietjes, flensjes, gekookte eieren en salade, krijg ik snel spijt, want m’n maag zit toch iets te vol. Maar gelukkig gaan we afdalen, dus zakt het snel weer. Iedereen verteld zijn of haar verhaal en het blijkt dat Rachelle als een speer moest afdalen, vanwege hoogteziekte. Ook Sjoerd en Bert zijn redelijk snel naar beneden afgevoerd, maar iedereen op Marcel na, is aanwezig in de tent en aanspreekbaar. Het is nog 3 uur lopen door een soort van steppe en steen woestijn. Weer een heel ander gebied. Nog amper onderweg, moeten de regenkleding weer aan. Onderweg komen we in de middle of nowhere ‘brandcards’ tegen die bij elkaar liggen (lees: een stalen framekar met 1 wiel in het midden en een soort van fietsstuur). Onderweg komt er één voorbij die aangedreven wordt door 6 dragers en ligt er iemand in die helemaal ingepakt is. We zien dat het een blanke vrouw is en we zijn bang dat dit Erna is. Na navraag bij de gidsen blijkt dit niet Erna te zien. De dragers kwamen ons ook al niet bekend voor, maar je weet maar nooit… Om 18 uur komen we aan in Millenium Camp (3800 m). Er staan ineens weer bomen op deze plek én we hebben prachtig uitzicht op de Kilimanjaro! Verrassend genoeg is de hoofdpijn vanzelf weg getrokken J Bij een boom zie ik Guido allen zitten. Ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik om hem een fooi te geven. Dit moet een beetje smooth gaan, want ik wil niet dat hij onenigheid krijgt met de andere porters, al hebben wel afgesproken om elke persoonlijke hetzelfde bedrag te geven. Ik zorg dat ik 10 dollar opgevouwen in m’n hand heb en geef hem een hand om ‘m te bedanken voor alles. Hij blijft gelukkig relaxt en maakt geen gekke bewegingen. Ik vertel hem in het Engels en handgebaren dat hij morgen mijn handschoenen krijgt, maar omdat die nu nog nat zijn in de tent liggen te drogen. Volgens mij begrijpt hij het… Nog vlak voor het eten heeft Manouk een ceremonie geregeld voor Jacintha die haar haar gaat doneren. Het eerste idee van Jacintha was om op Uhuru Peak haar staart af te laten knippen door haar zoon Sam, maar dat vond Marcel geen goed plan, omdat we daar niet al te lang konden blijven en zijn verwachting al was dat we niet allemaal tegelijk de top zouden halen. Achteraf gezien ook maar beter hier, nu kunnen we er met z’n allen bij zijn. De kilikapper Claudia heeft inmiddels ook bij Jacintha 4 vlechten gemaakt, die Sam ceremonieel onder gezang van de hele crew, mag afknippen. Jacintha moet ze alleen nog wel zelf mee in de rugtas naar beneden sjouwen. Het korte kapsel staat haar serieus goed! Toch nog een mooie afsluiter voor Jacintha. Daarna onze laatste avondmaaltijd in de tent met het gebruikelijke saturatiespel: 93%. Bizar dat binnen 1 dag de saturatie terug kan zijn van 84% naar 93%. Na het eten help ik nog even met het verdelen van het geld voor de fooien. We hebben flinke stapels briefjes die verdeeld moeten worden. Ziet er indrukwekkend uit en het lijkt bijna alsof we monopoly aan het spelen zijn. Daarna duik ik weer m’n tent in en heb nog 1 warmtepad over, omdat ik deze tijdens de topnacht niet nodig had. Het is heerlijk warm en ik slaap als een baby. Dag 7: Om de gebruikelijke tijd worden we weer gewekt met thee en krijgen we weer ‘washi washi water’. Toch fijn om weer een beetje op te frissen. Direct na het ontbijt zie ik Guido lopen en ik wenk hem om mijn handschoenen te doneren. Ik hoop dat ze passen. Het moet een beetje snel gebeuren, want alle spullen die over blijven gaan normaal eerst naar de gidsen en dan blijft er voor de porters niets over. Ik hoop dat hij er geen problemen mee krijgt en de handschoenen zelf goed kan gebruiken. Ik ben daarvan overtuigd, maar je weet maar nooit.. Zo niet, dan hoop ik dat hij er iemand anders blij mee kan maken. Vervolgens vind de afscheidsceremonie plaats en de crew gaat voor ons zingen, waarna Toine en Jacintha namens de hele groep, de fooien uitdelen. Mountain Network heeft ooit de fooien in het salaris verweven, maar dat werd niet enthousiast ontvangen. De fooien worden ceremonieel gegeven, want dat is onderdeel van de cultuur. Dus wij doen het zoals zij het willen. In de afgelopen dagen hebben Toine en Jacintha een heel persoonlijk lied in elkaar gedraaid op de melodie van ‘het hondje van de buren’: een aantal coupletten in het Engels, een paar in het Nederlands en voor de porters 1 in Swahili. Super leuk! De crew kan niet achterblijven om daar nog weer een aantal nummers achteraan te zingen. Het is fantastisch om te zien hoe de hele crew zo enorm staat te zingen, klappen en dansen zonder uitgeput te zijn. Helaas kunnen Sjoerd en Erna niet bij de afscheidsceremonie zijn, omdat zij door Luc alvast vooruit zijn gestuurd. We moeten met z’n allen weer tegelijk met de bus terug naar de lodge… Gelukkig heeft Marco alles gefilmd. Alle spullen die iedereen niet meer mee terug wil nemen, worden door JT verzameld en gelijk na de ceremonie uitgestald en mogen de gidsen kiezen. De porters staan er een beetje bij te kijken op afstand. Raar om te zien. Maar goed, zo gaat het in NL ook, alleen niet zo open en bloot…. We starten om 9 uur met de afdaling die zo’n 5 uur gaat duren. We zitten echt weer in het regenwoud, prachtig! Het begin is nog redelijk rotsachtig, maar we zijn nog fris. Na 2 uur wordt het wel pittig: door het vocht is alles behoorlijk glibberig en de vermoeidheid slaat ook een beetje toe. Onderweg komen er porters onze kant op. Zij bevoorraden de groepen die nog boven op de berg zitten van af deze kant, omdat het niet te doen is om voor zoveel mensen eten voor 7 dagen mee te laten nemen. Onderweg komen we Wieneke alleen tegen. Ze sluit bij ons aan. Het is niet veilig om hier alleen te lopen en zeker niet als blanke vrouwelijke tourist. Er zitten 2 dorpjes in de buurt, waarvan de inwoners weten dat hier ‘rijke toeristen’ lopen. We worden vergezeld door veel mooie vlinders en horen weer allerlei dierengeluiden, met name van vogels. Aan het eind worden we nog getrakteerd op een apen familie die net het pad oversteken. Bij de gate staat Luc op ons te wachten. We maken samen een foto en lopen het laatste stuk over een asfaltweg, waar heel veel schoolkinderen in uniform op ons af komen. Ik vraag me af wat ze gaan doen, omdat zij onmogelijk allemaal in de 3 kleine huisjes kunnen wonen die we zijn tegengekomen. Gids Pendaeli vraagt wat ze gaan doen en krijgt als antwoord dat ze nu vrij zijn van school (het is vrijdagmiddag) en dat ze nog natuur lessen krijgen over Kilimanjaro NP buiten bij de ingang van het park.  Om ca 13.30 uur komen we aan bij de rest van de groep die in een café hun verkregen lunch aan het eten zijn. Dat gaat er wel in: broodje hamburger. Ik bestel er nog een cola bij en laat mijn schoenen poetsen voor 2 dollar, geen overbodige luxe. De gidsen herken ik bijna niet terug. Zij hebben zich hier gewassen en verschijnen in hun vrijetijdskleding. Wel lief dat ze alle bedelaars, verkopers en schoenenpoetsers van ons af houden en ondertussen met hun bemiddelen voor ons. Vlak voordat Erna aankomt vertrekt er al 1 bus die nog even langs een souvenirwinkel rijdt. Dit blijkt familie van JT te zijn. Er zitten 2 oude mannetjes weggemoffeld in een hoekje, die erg mooie doeken aan het schilderen zijn. We kopen bijna allemaal iets. Ze hebben hier geen haast en het afdingen kost bijna 10 min p.p. Als uiteindelijk iedereen weer in de bus zit, zijn we gaar. We komen rond 18 uur aan bij de lodge in Arusha en checken gelijk in bij onze hut. We ploffen op bed en gaan daarna douchen. Het afscheidsdiner staat gepland voor 20.30 uur gevolgd door nog een allerlaatst saturatiecheck: 98%. Marcel is nog niet helemaal opgeknapt, maar hij verzorgt wel samen met Luc de certificering, want iedereen die op Stella Point of Uhuru Peak heeft gestaan krijgt een mooi certificaat. Jacintha en Lilian krijgen een mooie kaart als alternatief, dat pijnlijk aanvoelt voor beide dames. Voor mij is het heel dubbel, want ik ben heel blij, maar deel een kamer met een verdrietige Lilian…. We krijgen een mooi T-shirt van WarChild met de tekst: I DID IT, I CLIMED KILIMANJARO TO HELP THOUSANDS OF CHILDREN AFFECTED BY WAR AND I LOVED IT. Daar kan ik me volledig in vinden. Na het zingen van ons lijflied, duik ik lekker m’n bedje in. Morgen nog een dagje Arusha met JT, Erna en Lilian en daarna moe maar voldaan weer naar huis. Het was een onvergetelijke reis! ’Tiredness is temporary, but pride will remain forever'